"Εσύ, μεγάλε και σπουδαίε αστυνομικέ, που δεν είσαι παρά ένα φοβιτσιάρικο, καταραμένο σκουλήκι!... Τους άφησες να φύγουν με το κοριτσάκι μου!...
Τους άφησες να μου το πάρουν!..."

Ο Μαλόουν στεκόταν ακίνητος και άκουγε τη γυναίκα του, που του φώναζε. Δεχόταν σιωπηλός το μίσος και την οργή, που πρόδιδαν τα μάτια της. Δεχόταν τα πάντα...

Δεν μιλούσε, αλλά ωστόσο ήξερε, ότι τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα. Ο αδίστακτος ανθρωπάκος, που τον έλεγαν Φιούρια, ο κτηνώδης Χιντς και η προκλητική ξανθιά η Γκλάντυ, δεν είχαν τελειώσει ακόμη μαζί του...
Έκαναν σχέδια, στα οποία τον πρώτο ρόλο έπρεπε να παίξει ο Μαλόουν, αν ήθελε να ξαναδεί ζωντανό το κοριτσάκι του...